Leef!

Vannacht heb ik een boeiend gesprek met mijn lever gehad. Met je lever, zul je misschien denken? Ja, met mijn lever. Vrijdag kreeg ik mijn eerste behandeling bij een osteopaat. Bijna het hele jaar 2016 worstelde ik met een pijnlijke en verkrampte rechterschouder en linker heup. Nu had ik ook wel wat op mijn bordje, zeker het eerste half jaar van 2016. Ik raakte oververmoeid en wist niet meer hoe ik moest slapen. Op rechts liggen lukte niet vanwege mijn schouder en op links niet vanwege mijn heup. Arggggg …  want niet goed slapen maakte het er niet beter op. Masseren hielp zeker, en ja, wie heeft nu een masseur aan huis. Lucky me. Regelmatig gemasseerd worden was echt wel noodzaak. En heel fijn.

Toch … de klachten bleven terugkomen. Ik mocht blijkbaar dieper op zoek. In mezelf. Dus kwam ik in beweging en bedacht, laat ik naar een chiropractor gaan. Misschien zie ik iets fysieks over het hoofd. Flabbergasted stond ik na de eerste en enige sessie weer buiten. Zo uit contact deze man dat ik dagen nodig had om überhaupt weer in mijn lijf te komen. En geen stap verder. Ik trok de conclusie dat ik het wel alleen zou doen. Argggg … dat lukte niet. De klachten werden erger. Toch weer op zoek. En ik kwam bij een vrouwelijke manuele therapeut. Een zorgvuldige. Gewoon een fijn mens. En er kwam verbetering. Gelukkig. Na een paar maanden de behandelingen afgerond. Ondertussen was het januari geworden. En met Hawaii in zicht kwamen de klachten weer terug. Of eigenlijk waren ze wel verbeterd maar niet echt weg geweest. Ik voelde ook dat er iets was waar ik niet de vinger op kon leggen. En dat er nog iets anders nodig was. Gevoeld, gezocht, gevonden …. ik had vrijdag een afspraak bij een osteopaat. Een goede, die ook nog eens helemaal in de epi genetica zit, de omgevingsfactoren die je genen beïnvloeden, en daarmee dus ziekte en gezondheid. Een aangename verrassing, omdat dit vakgebied ook mijn ding is, en dan met name de factor voeding, dat zoveel invloed op je lichaam heeft.

Na een uitgebreide intake en onderzoek kwam hij bij mijn lever uit. Oeps … mijn lever? Ja, mijn lever. En al wist ik nog niet hoe het zat, ik voelde dat het klopte. En vanaf dat moment ben ik in gesprek. Want echt, je kunt praten met je organen. Alleen had ik me niet bedacht dat ik in relatie tot mijn klachten met mijn lever mocht gaan praten. En wat vertelde mijn lever? Great stuff…ha ha. Want de lever heeft natuurlijk alles met leven te maken. Zonder lever kunnen we niet. Misschien is de lever wel belangrijker dan ons hart, of minstens even belangrijk, want als je hart er mee stopt is het gedaan met leven. Weet je dat al je bloed door de lever heen gaat, om gereinigd te worden en om er belangrijke voedingsstoffen uit te halen? De lever regelt ook een goede suikerspiegel in het bloed en is enorm belangrijk voor ons immuunsysteem. Als de lever niet goed werkt, gaan er heel wat processen mis en blijft er veel gif in je lichaam achter. Ook emotioneel gif. Alles wat je niet uit. Wat geen lucht en ruimte krijgt. En alles wat aan emotie in je lichaam blijft zitten verstoord dan weer opnieuw de lever. Als een vicieuze cirkel.

Mijn lever verteld me dat ik mag leven. Ten volle. En dat is wat ik uit 2016 al had meegenomen naar 2017. Dat ik mag bestaan en de restjes pijn die nog in mijn systeem zitten nu losgelaten mogen worden. Een bewust worden dat ik niet alleen maar hoef te ‘leveren’ … voor de ander te leven, maar er ten eerste voor mezelf mag zijn. En het mooie is, als ik mezelf liefheb en koester, dan blijft er ook genoeg over voor een ander. Dus ik droom, ik verwerk, ik leef. Want leven is meervoud van lef. En lef heb ik. Jij toch ook. Dus mijn maandagmorgen boodschap is: LEEF! En als je daarbij een stukje ondersteuning nodig hebt, gun jezelf dat dan. Want we hoeven niet alles alleen te doen.