HartenMaandag

Het is nog maar 4 uur in de morgen…..tot een uur of 3 heerlijk geslapen….en nu roepen de woorden om geschreven te worden. Mijn hart werd gisteren tot in de diepste vezels geraakt, tijdens een congres van Evenwijs waar ik aan deelnam, met het thema “Wat je hart beweegt”. Door de verhalen van mensen die hun hart volgen in mijn eigen hart te laten resoneren en te durven vragen aan mezelf, wat wil jouw hart. Wat wil het echt. Luister er naar. En het is veel hoor, wat mijn hart zegt, wat mijn hart beweegt, raakt, voedt. Maar luister ik er ook naar. Durf ik echt te voelen wat mijn hart wil en daar voor te gaan? En jij……luister jij naar je hart? Volg jij je hart, je hart dat klopt, je hart dat verlangens kent, je hart dat je uitnodigt daar voor te gaan waar je blij van wordt. Dat kan best een heftige vraag zijn. Want hoe vaak kiezen we in ons leven voor een veilige weg omdat de weg van je hart je onmogelijk lijkt, te spannend, buiten je comfortzone, buiten betreden paden. Kan het zijn dat dat juist de uitdaging van het leven is, om buiten lijntjes te durven kleuren, het anders te doen dan een ander, in het diepe te springen, het onbekende tegemoet, waarbij je hart van enthousiasme sneller klopt in plaats van door stress en moeite die je uitput. En o, wat ken ik die goed. En ja, wat kies ik vaak voor een veilige weg, vanuit een onveiligheid in mezelf. Waardoor het oude vertrouwde makkelijker is dan kiezen voor nieuw en onbekend.

Maar ha…..er is ook nog een kosmos. Een soort van groot hart in de ruimte, die signalen uitstuurt, (en eigenlijk best wel vaak en veel, als je ze tenminste wilt zien en horen), kansen die op je weg komen waarbij misschien het enige wat je hoeft te doen is ze hartelijk te ontvangen, ze te bekijken en ze dan met je hart te volgen als ze kloppen. En oei….niet geweten hoeveel apen en beren ik dan tegen kom, maars en tegens en doe maar niets, veel te spannend, en waar brengt het me, en wat kan ik allemaal verliezen. Want de afgelopen week gebeurde het. Er kwam iets op mijn pad, op ons pad, een kans, een vraag: Lieve Annemarie, wij zoeken een stel dat met ons mee wil naar Hawaii, om voor ons te koken tijdens een retraite, in de baai van Hookena, waar de dolfijnen zijn, om ons in de morgen te begroeten. Wow! Niet een vraag die elke dag je mailbox binnenrolt. En voor het eerst in mijn leven zag ik al die apen en beren op mijn weg en voelde ik, wat zeggen die apen en beren nu eigenlijk. Zijn ze wel echt, of zijn het allemaal projecties en aannames die mij beletten helemaal het leven in te stappen, omdat het stemmetje in mij dat overal bang voor is me wil behoeden voor avontuur. Want oooohhhhh, dat is eng. En ineens kon ik vrolijk zwaaien naar ze, hallo aap, hallo beer, ja, ik zie je, ik hoor je, maar ik doe het lekker toch. Ja…echt waar. We doen het. Want mijn hart maakte sprongetjes, van vreugde. En Kees zijn hart sprong mee. Jeetje, wat fijn. Dus het antwoord is ja.  In februari vertrekken we voor een maand naar Hawaii. En mogen we Het ZonneHuis in de hartenhanden van lieve vrienden achterlaten. We gaan het avontuur aan. Het avontuur in. En avontuur brengt avontuur, want het is beweging. En elke beweging brengt nieuwe bewegingen voort. En ik heb het gevoel, mijn hart weet het al lang, dat er meer nieuws gaat komen, ook al weet ik nog niet precies hoe dat er uit ziet. En dat hoeft ook niet. Mijn hart leeft in het nu en kan nergens anders zijn dan hier, waar ik ben. Mijn hart dat na elke hartenklop even stilstaat om van daaruit steeds opnieuw te bewegen, mijn bloed te laten stromen, naar waar dat lieve hart me brengen wil. Waar dat ook maar is. Hallo, HartenMaandag!