OpruimMaandag
Geen voorjaarsschoonmaak maar een echte herfstexplosie in huis en bedrijf. Want na de zomer lijkt het wel of alle kamers en kasten vol liggen en moet ik me soms een pad banen tussen dozen of stapels kleren of andere attributen door. Ik loop dan te mopperen, geef iedereen de schuld (ha ha…en dat in een huishouden van 2 personen…en een hond en drie katten, en nou ja…..de vele gasten die bij ons over de vloer komen) tot het moment daar is dat ik een soort van storm in me voel en ik overal tegelijk wil beginnen met opruimen en schoonmaken. En dat is niet altijd handig, want dan schuif je met al je spullen van de ene naar de andere kamer en gooi je nog niets weg. Maar…het begin is gemaakt. De eerste kamers en kasten zijn uitgeveegd en opnieuw ingericht en op de aanhangwagen buiten begint het al wat te stapelen, met spullen die soms al wel 20 jaar ergens stonden te wachten op het moment dat ze misschien nog eens gebruikt gingen worden. En het gebeurde niet. Dus hup, op de kar en wegbrengen. En een grote kans dat we volgende week ineens weten waar we de spullen zelf nog ergens hadden kunnen gebruiken. Grappig hoe dat werkt.
Ik weet niet of het je bij jezelf wel eens opgevallen is, maar mijn drang naar opruimen, nieuwe structuur aanbrengen en poetsen hoort bijna altijd bij een proces in mezelf. Alsof ik door letterlijk op te ruimen, weg te gooien, schoon te maken, ook in mezelf opruim. En ook dat is soms echt nodig. Wat ligt er aan stof in mijn eigen hoekjes en kiertjes. Wat zit diep weggestopt maar springt zo nu en dan als een duveltje uit een doosje tevoorschijn en zegt, ha ha, gefopt, ik ben er nog. Soms is het goed om iets dan maar helemaal uit te pakken, nog eens goed te bekijken en te bevoelen, er een traantje om te laten, uitbundig te lachen, of eens flink boos te worden. En dan los te laten en er afscheid van te nemen. Niet om naar de kringloopwinkel te brengen, want dan kan het iemand anders lastig gaan vallen. Nee, gewoon echt weg. Laten wegwaaien op de wind.
Voor sommige innerlijke zaken is het nog niet de tijd om los te laten, al kun je ze wel alvast een beetje doorvoelen, of wat nader onderzoeken. En als het voor dat moment genoeg is dan berg je ze weer op, het liefst niet te diep verstopt, zodat je ze eenvoudig weer tevoorschijn kunt halen als je voelt dat je daar aan toe bent. Want alles heeft zijn tijd. En je hoeft niet alles los te laten. In je hart bewaar je de dingen die je voor altijd dicht bij je wilt houden, in vrijheid, omdat ze je een warm gevoel geven of een dierbare herinnering zijn.
De leukste verrassing tijdens het opruimen vind ik het ontdekken van delen in mezelf die ik eigenlijk nooit echt goed hebt bekeken. Een kwaliteit die onderbelicht was, een emotie of gevoel wat er niet mocht zijn, een visie op iets, een ingeving. Zo kun je jezelf steeds opnieuw ervaren. Bijzonder hoe we mooie en minder mooie dingen van onszelf zo kunnen verbergen en dat we ze door allerlei rommel die er voor staat gestapeld niet meer kunnen zien. Omdat er geen licht bij kan komen. Omdat er oude aannames, nare ervaringen of vooroordelen tussen zijn gekomen. En het zich steeds meer verstopte. Dus laat er zo af toe een opruimstorm door je heen blazen, zodat er lucht en ruimte komt.
Ik ga nog wat opruimen vandaag, bekijken, buiten me, binnen me. Er is vast nog wel wat te ontdekken op deze maandag van de nieuwe week. Enne… heb je ze al gezien, de vallende bladeren en mooie herfstkleuren? Ook de bomen laten los! Fijne week!
p.s. er komt ook nog een herfstrecept aan hoor….met wat er nog groeit in de zonnetuin….met cranberries van Terschelling…en een hoop liefde!
